Tussen Hoofd en Hart Verward

Het leven is onzeker. Veel mensen kampen met angstgevoelens. Angst ingegeven door de vele verontrustende berichten in de media, gezinnen die nauwelijks nog de touwtjes aan elkaar kan knopen, dreigend baanverlies, het wegvallen van de sociale zekerheden die we in ons land hebben opgebouwd. Velen van ons worden gemangeld tussen berusting en het eigen geweten. Op zondagochtend beluisterde ik een radiouitzending waarin radiopresentator en Neerlandicus Frits Spits te gast was. Hij gaf in een eenvoudige analyse zijn mening over het schouwspel dat zich nu op ons nationale podium afspeelt. Hij sprak zijn afkeuring uit over het gedoogakkoord in de volgende bewoordingen: "Woorden als 'migrant' en 'immigrant' worden negatief ingekleurd. Woorden als 'gezinshereniging' zouden een warm gevoel moeten oproepen. Wat is er mooier dan herenigd te worden met je familie? In het gedoogakkoord worden woorden als deze misprijzend omschreven. Van woorden die een positieve betekenis hebben wordt de betekenis omgedraaid".

Misschien zijn we niet angstig maar verward? Verward omdat ons gevoel iets aangeeft dat het hoofd nog niet bevat of wil bevatten. Het geldsysteem zoals we dat tot nu toe kenden lijkt op een eind te lopen. Het stroomt richting de afgrond. We beginnen te beseffen dat we niet langer een productie-eenheid of consument zijn maar dat we meer onze behoefte voeden met menselijkheid, solidariteit, warmte, genegenheid, zorg en zekerheden die enkel door het hart kunnen worden gegeven. Wat gebeurt met mensen die inmiddels slachtoffer zijn van het geldsysteem of het geroyeerde kapitalisme? De vreselijke signalen waarover de media ons informeren over zelfdodingen in Griekenland, huisuitzettingen in Spanje....dat laten we toch zeker niet gebeuren! Laten we ons hart volgen en dat doen wat nodig is! Tussen hoofd en hart ben ook ik verward. Ik heb geen oplossing maar probeer zoveel mogelijk de balans te vinden tussen mijn hart en mijn hoofd. De zekerheid dat ik niet hoef te twijfelen aan wat mijn hart ingeeft biedt troost, strijdvaardigheid en richting.

Een overheid die kinderen slaat

Vandaag zag ik beelden van een scholierenprotest in Griekenland. Duizenden scholieren demonsteerden tegen de tekorten in het onderwijs. Er is geen geld meer om onderwijzers te betalen, schoolboeken te kopen en schoolgebouwen te onderhouden. Het antwoord van de Griekse overheid: het met geweld uiteen slaan van de demonsterende jongeren die het plein voor het parlementsgebouw bezet hielden. Hoe zat het ook alweer? Onze Nederlandse overheid wil drastisch bezuinigen om de rekening niet door te schuiven naar volgende generaties. Hoe zwak dit argument is wordt bevestigd door ge gebeurtenissen in Griekenland. De jeugd krijgt hoe dan ook rekening gepresenteerd. Het is niet de rekening van de economische crisis maar de rekening van de afbraak van onze sociale samenleving. Het enige antwoord dat de huidige rechtsliberale regeringen kunnen bedenken is het 'redden' van de economie. Er wordt alles-op-alles gezet om de economie aan te jagen. Oftewel het consumentisme, de zogenaamde 'koopkracht' in stand te houden. Waar mensen de ogen nog steeds voor gesloten houden is dat de oplossing niet in 'koopkracht' zit maar in solidariteit en voorzieningen gericht op de ontwikkeling en welzijn van iedereen; onderwijs, zorg, welzijn, medische voorzieningen en mobliliteit. Als iedereen de keuze zou hebben om zich nog enkel bezig te houden met zaken waar je blij van wordt dan zou de wereld er een stuk beter uitzien. Hoe ver moeten we nog zakken alvorens de schellen van de ogen vallen? Dat het huidige vrijemarkt-denken uitgekristalliseerd is. Het werkt niet meer. Hoe hypocriet ben je als je zegt dat je de problemen van onze huidige samenleving niet wil doorschuiven naar volgende generaties terwijl je lijdzaam toeziet hoe jongeren de lat over de rug wordt gehaald omdat ze volwaardig onderwijs willen genieten. Het afschaffen van het bijzonder onderwijs voor kinderen met een beperking, de verhoging van de studiekosten, de verhoging van ziektekostenpremies en het verhogen van de griffiekosten zijn maatregelen die onze samenleving verstikken. Het werkt alleen maar tweespalt en zelfs rechtsongelijkheid in de hand. De lat wordt al een tijdje over vele ruggen gehaald. We blijven schijnbaar onberoerd of zijn we lam en verdoofd?