Regenboog

 

 

Was je gekneveld tussen verdriet en gekte

tollend door metershoge golven leegte

was je ademloos in onheilspellende ruimte

Zag je zelfs op handen lopend geen ander beeld

jij dansend over de groene weiden die je eerder zag

hoorde je niet meer de klanken die je eerder hoorde

Je kende de kracht van beweging vooruit

Je had de hemel al zo vaak gezien

door de ogen van je eigen onschuld

Liggend bewoog je zo vaak voort

Voortglijdend onder het ongrijpbare

Je kende de verschuiving der getijden

het stromen van kou in warmte en licht

Je kende ook de gloed van menselijke natuur

dat wat komt gebrandmerkt is om te gaan

Je kende de vergankelijkheid in groot en klein

edel mens en edelste elementen

 

de tekening in je gezicht toonde je ziel

elke groef met zorg gekerfd als nerven in blad

neergelegd in de kleur van je kleurrijk bestaan

zag je niet langer de onschuld van alles

de onvoorwaardelijkheid van het kind in jou, je eigen kind

voelde je niet langer de handen die je steunden

we leggen je neer op de regenboog

en kijken naar je kleuren als deze weer verschijnt

 

 ©daan prevoo 25 augustus 2012

In de stilte

In stilte...
Luister ik , als een ongeboren kind
vlak voordat ik de moederschoot verlaat
In stilte
luister ik, met de verwondering van een kind
In stilte
Luister ik, vandaag naar het kind in mij
hoor en zie de wereld om mij heen
in al haar schoonheid en gruwel
geniet met verwondering
in de geborgenheid van de moederschoot van ooit
en zie en hoor jullie
vandaag, enkel in de stilte

Op de bodem van mijn ziel

Op de bodem van mijn ziel

gehuld in breekbaar vlies

rust kwetsbaarheid

geruisloos wachtend, slapend

ademloos en doofstom

in blindheid vol vertrouwen

wachtend op ontwaken

verwachtingsvol gevulde kracht

in omkeerbare broosheid

verlangend naar geboorte

zonder reden, zonder doel

naar aards verlangend

wachtend op de vonk

die hemel en aarde

in werveling verblindt

tot een en heel samenzijn

© daan prevoo 14 juli 2012 en foto Gijs Diependaal

Zondag

 

Het was zo’n dag, misschien wel de enige dag dit jaar

Dat de zo gewenste zon niet enkel de wolken liet verdwijnen

Maar ook met haar verzengende hitte

Mijn liefde voor haar, maar ook het laatste graantje hoop achterliet

Als een zwartgeblakerde vlek op dorre aarde

© daan prevoo 19 juli 2012

Ooggetuige

 

Ik heb gezien

Het sappige gras

Van de verse zomerwei

De lammeren

Hulpeloos pasgeboren

In mijn vaders schapenstal

Ik heb gezien

Hoe je geest haast stikte

In ademloze onrust

Hoe de zon

Op een beregende weg

Elke stap en elk spoor verdampte

Ik heb gezien

Het voor en het tegen

In elk fel gesprek

De geborgenheid

Van een klein kind

In moeders armen

Ik heb gezien

De kwelling van een vader

Die zijn kind in sterven begeleidt

Zich omringt met kleur

Maar elke dag zijn leven

Als een loden jas om schouders draagt

Ik heb gezien

De vragend zwoele blik

In beweging tot de kleine dood

de streling van vingertoppen

over alles en iedereen

wat je bewonderd en je lief is

 

Ik heb gezien

De noden in de wereld

In de duisternis van de nacht

 

Elk woord en elke toon

Gelezen en gehoord

De beelden in gesloten blik

 

Ik heb gezien

De vreugde en de dans

Van iedereen en die het laatste lacht

 

Oprechte kansen

Langs gepasseerde stations

Gestolen geluk in hautain gedrag

Ik heb gezien

Elke dag weer hoe mijn vader

Geslagen en gemarteld werd

zijn herinnering aan hongersnood

Met beboterde dikke sneden

telkens in grote happen wegslikte

 

ik heb gezien

jouw liefde en kijk verstild

naar deze schoonheid boven alles

©daan prevoo 15 juni 2012

Geen vrijheid zonder gelijkheid

 

Geen vrijheid zonder gelijkheid

(voor Pablo Neruda)

hoeveel mensen belopen de Tempelberg?

aarde waar in de vroegste tijd het graan werd gedorst

vruchten der aarde voor ieders dagelijks brood

met velen zijn ze…

die nu met klein of groot verdriet als reisgezel

tussen schreeuwers en genoegzaam zwijgende

slagen en geselingen ontvangen

venijnig hard of vilein zacht

dat de klappen haast een onverdraagbaar verlangen

bezwangerend in zich dragen

het  vlees wordt tot op bot en ziel geknuppeld

tempelgrond kent geen heiligheid meer

met velen zijn ze…

brakend over de stenen des aanstoots

die in plaveisel zijn neergelegd

door hen die zich boven elk verdriet

elke armoede en menselijke noden stellen

aanschouwd door gulzige ogen die zich veilig wanen

in kille warmte, doorvoed lachend en honend

blind voor verloren kinderleed en moordend verdriet

met velen zijn ze….

Die de zeis van verdienmodel en onbeschroomd gewin

niet zien dalen op hun bevroren ziel

‘Ira , Gula, Invidia’ staat gekerfd in hun hart van steen

uiteindelijk zullen ook zij aansluiten

aan de lange stroom richting verloren grond

waar zij aan de poort van verlangen

zelfgenoegzaam en volgevreten

het leed van ieder van ons

in eenzaamheid zullen ontvangen

© daan prevoo 13 juni 2012

Zinloos Gesprek

 

Wat is met jou aan de hand?

Met mij, hoezo?

Je schrijft zo van die dingen…

Wat voor dingen, wat bedoel je?

Zo over van die dingen… zo ken ik je niet,  hoe komt dat?

Ow dat… dat komt omdat mijn hart bloedt

Oh God nee, ben je dan ziek?

Nee…dat is beeldspraak

Hoe bedoel je?

Ik schrijf over dingen die me bezig houden

Maar waarom doe je dat dan?

Om gevoel en gedachten met anderen te delen…

Mmm… zozo…om te delen zeg je?

 

Of om anderen aan het denken te zetten…

Mmm… zo heb ik er nooit over nagedacht

En om verdriet of zorg uit te drukken…

Heb je zorgen of ben je dan verdrietig?

Soms, en  ook soms om andermans verdriet…

Maar…hoe weet je dat dan?

Gewoon…door te kijken of te luisteren

Mmm…waarom zie of hoor ik daar niets van?

Je gevoel of je hart zegt je dat…

Maar, gaat het wel verder wel goed met je?

Ja hoor, verder gaat alles goed…Dank je!

 

© daan prevoo 14 juni 2012