DIEP DAAN: Regenboog

Was je gekneveld tussen verdriet en gekte

tollend door metershoge golven leegte

was je ademloos in onheilspellende ruimte

Zag je zelfs op handen lopend geen ander beeld

jij dansend over de groene weiden die je eerder zag

hoorde je niet meer de klanken die je eerder hoorde

Je kende de kracht van beweging vooruit

Je had de hemel al zo vaak gezien

door de ogen van je eigen onschuld

Liggend bewoog je zo vaak voort

Voortglijdend onder het ongrijpbare

Je kende de verschuiving der getijden

het stromen van kou in warmte en licht

Je kende ook de gloed van menselijke natuur

dat wat komt gebrandmerkt is om te gaan

Je kende de vergankelijkheid in groot en klein

edel mens en edelste elementen

de tekening in je gezicht toonde je ziel

elke groef met zorg gekerfd als nerven in blad

neergelegd in de kleur van je kleurrijk bestaan

zag je niet langer de onschuld van alles

de onvoorwaardelijkheid van het kind in jou, je eigen kind

voelde je niet langer de handen die je steunden

we leggen je neer op de regenboog

en kijken naar je kleuren als deze weer verschijnt

DIEP DAAN