Mijn vader was een bijzonder mens. Hij leefde van 1922 tot 2003. Zijn levensweg, beslissingen op jonge leeftijd en de gevolgen daarvan bepaalde de loop van zijn verdere leven. Niet alleen zijn leven maar ook dat van mij. Ik zal vast nog eens schrijven over mijn vader. Voor nu deel ik een gedicht van wonderbaarlijk dichtbij komt.
Het Geschenk van mijn vader
Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur;
mijn lieve vader
en ik.
Bij elk klokgetik
kwam zijn stervensuur
nader en nader.
Hij was rustig en goed;
lijk de moeder
die haar kindje heeft gedekt tot de kin,
en die heengaat op lichte voet,
stil en verblijd.
Zo wist hij zijn denken en daden bedolven
onder Gods warme barmhartigheid.
Hij stond langzaam uit zijn zetel op,
recht en sterk lijk hij had geleefd.
Zijn fijne hand
heeft gebeefd
op mijn hand:
een nevel over ontwakend land.
Hij heeft zijn laatste daad gedaan:
hij gaf me zijn uurwerk,
eenvoudig, zonder één woord,
en monklend is hij te rust gegaan.
Maar, toen ik hem zacht naar het bed geleidde,
wist ik
hoe een Engel, zingend, aanschreed achter ons beide.
Want moedig had mijn vader,
in mijn handen
afstand van daad en tijd gedaan.
Trots en wenend ben ik van hem heengegaan.
uit het werk van Marnix Gijsen (1899 – 1984)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten