De kunst van de herhaling of kopieerkunst lijkt steeds meer terrein te winnen. Steeds vaker zien we bij theatervoorstellingen, musicals, muziek en televisieprogramma’s dat zich een herhaling van het voorafgaande afspeelt. In een haast rechtvaardigende term noemt men dat een ‘revival’ of maakt men gebruik van het voorvoegsel ‘neo’ zoals in het neoclassicisme. Tegenwoordig hoor je ook te term ‘old school’ als verwijzing naar het originele, de oorsprong. Met het laatste wordt vooral bedoeld dat het zo dicht mogelijk bij het oorspronkelijke is of het oorspronkelijke zelfs benaderd. Een voorbeeld van kopieergedrag is bijvoorbeeld ‘Toon, de musical’. Toon Hermans ligt amper 10 jaar koud in zijn graf of er wordt een musical geproduceerd waarbij alle memorabele momenten van de uiterst originele cabaretier worden gekopieerd door een acteur die zijn uiterste best doet om Toon Hermans na te spelen. Meer is het dan ook niet dan naspelen. Het is op voorhand een onmogelijke opgave om een voorstelling neer te zetten die beter is dan het origineel. Ik vraag me dan ook af wie er naar zo’n voorstelling gaat kijken terwijl je het origineel kunt zien en beleven op een van de vele televisieregistraties en uitgebrachte cd’s en dvd’s?
- 3 originelen ? -
Waarom worden jongeren of talenten gestimuleerd deel te nemen aan een programma als the X-Factor of Voice of Holland door vooral reeds bekende artiesten te kopiëren. Men is blijkbaar niet langer op zoek naar origineel talent. Zit hier een louter commerciële bedoeling achter? Is de opportune gedachte dat iets of iemand net zo (commercieel) succesvol zal zijn als het origineel? Ik vrees van wel. Zelden zie je nog iets origineels. Althans op het grote podium van de media. Het komt in verhouding ook nog maar zelden voor dat talenten via de nieuwe media worden ontdekt op basis van hun originaliteit. En als zich zo’n fenomeen via de nieuwe media, zoals You Tube, manifesteert dan springt de commercie er als wolven bovenop om het leeg te zuigen. Het lijkt er steeds meer op dat er amper programmamakers of producenten zijn die oog hebben voor originaliteit of authenticiteit en dat met een groot publiek willen delen. De echte pareltjes gaan niet eens voor de zwijnen. En steeds vaker lijkt het er op wel dat er zowel in de muziekindustrie, de literaire wereld, filmwereld en in het theater op los gejat wordt. In een net woord heet dat plagiaat of de kunst van het kopiëren. Is hier dan iets mis mee? Ik ben van mening dat er wel degelijk iets mis mee is. Deze kopieerdrift doodt de vernieuwing, verblindt het oog voor talent en stimuleert de creatieve of artistieke geest nauwelijks tot het volgen van een eigen weg. Het zet talenten eerder aan tot verwording van slappe aftreksels van een (succesvol) origineel. Er wordt zelf schouderophalend over gedaan. “beter goed gejat dan slecht bedacht”: rechtvaardigt men dan wuivend . Daarom is het zo belangrijk om broedplaatsen te hebben voor kunst, cultuur en creativiteit. Kweekvijvers van innovatief en vernieuwend talent. Ook de kunst- en cultuursector heeft tot taak zichzelf telkens weer opnieuw te bedenken en uit te vinden waarbij al het voorafgaande vooral gebruikt mag worden als leerschool en vertrekpunt voor iets nieuws. De verschraling van het huidige cultuuraanbod en de vermenging met datgene wat ‘entertainment’ wordt genoemd neemt hand over hand toe. Zogenaamde tributebands als Stahlzeit (Rammstein), Fight Footers (Foo Fighters) U2 The tribute (U2) of Kiss On The Rocks (Kiss) schromen niet om muziek, uiterlijk en zelfs logo’s schaamteloos te kopiëren om mee te liften op het succes van het origineel. Als het bedoeld is als persiflage zie ik wel een rechtvaardiging, maar helaas is het meeste serieus bedoeld als artistieke meerwaarde. Je moet er toch niet aan denken dat er straks mensen het podium betreden onder de naam Marry Hulish of Ramsey Nasrey. Het oogt voor mij als het afkluiven van de botten van het origineel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten