Zwangere bedelares krijgt dikke bon
Een 26-jarige vrouw uit Luik heeft zaterdagmiddag op het Onze Lieve Vrouwenplein in Maastricht bij de verkeerde mensen om geld gebedeld.Onwetende dat zij met twee agenten in burger te maken had, stak zij zittende voor het kerkportaal van de Onze Lieve Vrouwe-basiliek haar hand op en vroeg in de Franse taal om geld. De zwangere vrouw, die een acht maanden oude baby bij zich had, werd daarop aangehouden. Kort hierna werd ze, een proces-verbaal rijker, weer in vrijheid gesteld.
Dit nieuwsbericht las ik op website van de provinciale omroep L1
Met verbijstering heb ik het bericht meerdere malen gelezen en vroeg me af hoe dit mogelijk is in ons land. In de tijd dat ik in de maatschappelijke opvang werkte ergerde ik me al behoorlijk aan het feit dat de dak- en thuislozen regelmatig, overal waar ze ongewenst op straat verbleven, konden rekenen op een flinke bon. Iets wat ze gewoonweg niet kunnen betalen maar daarentegen in de winterperiode wel eens goed van pas kwam omdat de openstaande boetes goed waren voor een paar dagen overnachting in een warme cel en drie maaltijden per dag.
Alleen al het idee dat agenten in burger deze vrouw voor de ingang van een kerk een bon uitschrijven is schaamteloos, grievend en ronduit mensonwaardig. Hadden deze ‘rechtsdienaars’ de vrouw niet gewoon op een menselijke wijze duidelijk kunnen maken dat bedelen ongewenst is en haar kunnen verzoeken naar huis te gaan? Maar natuurlijk; een bedelende vrouw, ook nog een buitenlandse, is de toeristen mogelijk een doorn in het oog. Maastricht moet ‘Sjiek en Sjoen’ zijn. Armoede in Nederland? Nee, hoor! Hadden zij de vrouw niet ook gewoon 50 euro kunnen geven en heen sturen om voor haar kind iets te eten te kopen? Hadden zij de vrouw niet naar een ziekenhuis kunnen rijden om te kijken of de zwangere vrouw en haar baby geen medische hulp nodig hadden?
Nee, deze dienstkloppende harteloze bonnenschrijvers kozen er voor om bij de poorten van het de Onze Lieve Vrouwekerk, daar waar vele mensen een kaarsje opsteken voor hulp en bijstand van hogerhand, deze vrouw een bon uit te schrijven. Wat zou jij doen als je teneinde raad bent, geld noch goed schijnt te bezitten? Dan is het niet eens zo vreemd om voor de poorten van Maastrichts drukst bezochte kapel je naaste om een aalmoes te vragen. De kans dat iemand, na een devoot gebed, iets zou willen delen zou je dan toch redelijk hoog achten? De gewenste aalmoes bleef waarschijnlijk uit en de schamele bedelstuiver die deze vrouw wellicht heeft ontvangen mag ze afgeven aan de overheidsdienaren die de tol komen eisen. Wat bezielde deze twee tollenaars zo daags voor Pasen, de week dat de Christenen het lijden en de kruisdood van Jezus herdenken? Pasen behoort daarmee tot de traditie van zogenaamde zoenoffers, die draaien om de noodzaak van de dood voor het leven, de verzoening met het goddelijke en de spirituele ontwikkeling van de eigen ziel door beproeving. Een ding is zeker. In Maastricht hoef je hier niet op te rekenen. De door God gezonden beproeving hebben deze twee agenten in elk geval niet doorstaan.
