Ik keer terug om je te zoeken

Je Reviens Te Chercher

Ooit zal ik door de straten dwalen                       

waar onze schaduw scheidde                    

in onstilbaar verlangen
in breekbaar diepe overtuiging
dat geen van ons heel zou helen

Wij zullen het ooit weerstaan

de afgeworpen schaduw

zal ongezien blijven

het was ooit als wortels van eik

in elkaar verstrengeld

innig minnend en toch smorend

het bestolen, geplunderde, bloedend

en gekwetste hart zucht

verlies noch victorie is aan ons

zinloos zoekend naar bestemming

onze naakte handen rusten roerloos

vragen om vreedzame vulling

ik dwaal door de straten van weleer

ooit ik je zal vinden

zonder mijn gezellen in verloren duur

tederheid, tranen en tijd

kom snel…

© Daan Prevoo

Door de wind gedragen

                                                                   Photo c: Logen A. Beastly

Gefluisterd heb ik ze

in zachte toon geblazen woorden

Nooit heb ik mijn stem verheven

schreiend noch luid

heb ik mijn woorden op je pad gelegd

zo breekbaar als mijn tere kinderziel

die diep verborgen vlammen onttrok

aan onvervulde lotsbestemming

Ik beluister mijn woorden,

maagdelijk vers uit niets geboren

Ze zijn meer van jou dan van mij

bloeiend uit mijn oude lijden

hechting zoekend vol verlangen

klimmend langs de vochtige wanden

van dit door tranen doorweekte spel

Schuldig bevonden en in lijden gedrenkt

verlaten mijn woorden de droevige schuilplaats

ze vullen alles, mij en jou, jou en jullie, alles en ons

voor jouw komst spraken ze enkel tot mijn eenzaamheid

waren ze gewend aan mijn treurnis

Nu wil ik dat ze zeggen, in onuitgesproken hoop

Ik wil dat je mij hoort en door jou gehoord te worden.

Alleen de wind nam mijn woorden telkens mee,

droeg ze mee in orkanen en haar eigen stilte

turbulent en bij tijde zwevend traag

je beluisterde de woorden van al mijn stemmen.

De gekweldheid en het gehuil van oude wonden

in gesmeek nog steeds bloedend in mij, bleef ongehoord.

Hoor mij, troost mij, bemin mij....in mijn verlatenheid

beluister de wind die mijn zacht geblazen woorden draagt

…maar volg mij niet

© Daan Prevoo

Over Verloren Liefdes en Verlies

俳句

HAIKU 2

geïnspireerd door de Japanse Haiku en de gebeurtenissen die zich in

het verleden, het nu en het komende afspelen

over verloren liefde en verlies

© Carine Thevenaut

Teer doorschijnende

vlammen en liefdesgebrul

vergaan met de wind

≈≈≈

Voor ik ga,  vaarwel

slechts een teug van jou mijn lief

ziel-en-reis ten eind

≈≈≈

Inktgegrifte draak

mijn ziel was je kathedraal

ontaard tot tombe

© Lady Guin

 

Mijn allerliefste

onder je oog stierf mijn hart

In je wijde web

≈≈≈

Mijn liefde als vloei,

want Mascotte draait beter,

hard afgescheurd

≈≈≈

De verlatenheid

gehuld in een leeg adieu!

kermt om ontwarring

≈≈≈

Mijn kinderzielen

voor eeuwig in elkaars hart

drie-eenheid alleen

© Daan Prevoo

Verboden Liefde en Vriendschap

俳句

HAIKU

Geschreven voor Sphinx Maastricht

-een platform voor debat, verbeelding en verbinding- 

Haiku is Japanse dichtkunst geschreven in drie regels. De eerste regel precies met vijf, de tweede regel precies met zeven , en de derde regel precies met vijf lettergrepen. De klassieke haiku kiest in de regel de seizoenen als thema. De moderne haiku mag over alles gaan.

deze haiku's gaan over verboden en verloren liefde en vriendschap

c  Atsushi Suwa

Liefde streel mijn hart

adem in mijn bloed voordat

een ander het neemt

≈≈≈

 

het is niet je blik

die spiegelt in mijn ogen

een ziel smelt samen

≈≈≈

Verboden liefde

na de ondergaande zon

zal deze rijzen

≈≈≈

Gedood in naam van

een god die op liefde bouwt

maar geen mens vertrouwt

≈≈≈

Met pek en veren

wordt onbekende liefde

voor dauw verdreven

 

≈≈≈

Liefde, niet voor ons

blijft onverhuld verscholen

in trieste schaduw

≈≈≈

 Wie spreekt de waarheid

over het ongekende

dat de liefde dient

Porseleinen Tranen

Voor alle vaders en moeders van de kinderen uit Lommel en Heverlee, het geboortedorp van mijn moeder

porseleinen tranen

Van klei en aarde,
ik zag wel achtentwintig
porseleinen tranen naast elkaar
op de vloer gelegd

ze zei:
'ik, weet het ook niet meer,
het gaat maar door,
misschien als ik de naam
van mijn kind zeg
of tot honderd tel...

misschien, dacht ik,
verdriet valt niet te rangschikken

In Warre Verwarming

In warre verwarming

Ik liep door het hof van Nursia

Gewekt door ontsluitend groen

naar groeiend licht

Een prachtige voorjaarzon

Likte mijn gezicht en verkrampte corps

Dat al zo lang niet meer verwarmd was

Wat verlangde ik…

Naar deze hernieuwde ontmoeting

een brandende zuivering

Die zich oneindig leek te rekken

Tot warm dit weerzien in hartverwarring

En in de herkenning

Weer ondergaand  

mijn schaduw steeds verder wierp

totdat er niets meer van me over was

D.

MOCHT JE MIJ VERGETEN

Koning Salomon zei: "De leugen doodt de ziel." over liefde, verraad, kwetsen en gekwetst worden. 

Is verraad iets anders dan een leugen of de zwijgzaamheid van in stilte genomen besluiten? Het keren van een zoekende liefdesvlam in een andere richting? Hoe erg is het verraad tegenover degenen die van ons houden? Dat zou toch niet horen want degenen waar van we werkelijk houden verraden we nooit, zoals velen zichzelf nooit verraden. Komt deze houding voort uit eigenliefde of zelfbehoud. Mag je daarom de liefde omleiden, stelpen, of zelfs verstikkend verjagen?

Mocht je me vergeten
wil ik dat je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten, de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je, dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.

Welnu dan, als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag, uur na uur,
voelt - mijn onverzoenlijk lief -
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.