MOCHT JE MIJ VERGETEN

Koning Salomon zei: "De leugen doodt de ziel." over liefde, verraad, kwetsen en gekwetst worden. 

Is verraad iets anders dan een leugen of de zwijgzaamheid van in stilte genomen besluiten? Het keren van een zoekende liefdesvlam in een andere richting? Hoe erg is het verraad tegenover degenen die van ons houden? Dat zou toch niet horen want degenen waar van we werkelijk houden verraden we nooit, zoals velen zichzelf nooit verraden. Komt deze houding voort uit eigenliefde of zelfbehoud. Mag je daarom de liefde omleiden, stelpen, of zelfs verstikkend verjagen?

Mocht je me vergeten
wil ik dat je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten, de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je, dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.

Welnu dan, als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag, uur na uur,
voelt - mijn onverzoenlijk lief -
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.