Gefluisterd heb ik ze
in zachte toon geblazen woorden
Nooit heb ik mijn stem verheven
schreiend noch luid
heb ik mijn woorden op je pad gelegd
zo breekbaar als mijn tere kinderziel
die diep verborgen vlammen onttrok
aan onvervulde lotsbestemming
Ik beluister mijn woorden,
maagdelijk vers uit niets geboren
Ze zijn meer van jou dan van mij
bloeiend uit mijn oude lijden
hechting zoekend vol verlangen
klimmend langs de vochtige wanden
van dit door tranen doorweekte spel
Schuldig bevonden en in lijden gedrenkt
verlaten mijn woorden de droevige schuilplaats
ze vullen alles, mij en jou, jou en jullie, alles en ons
voor jouw komst spraken ze enkel tot mijn eenzaamheid
waren ze gewend aan mijn treurnis
Nu wil ik dat ze zeggen, in onuitgesproken hoop
Ik wil dat je mij hoort en door jou gehoord te worden.
Alleen de wind nam mijn woorden telkens mee,
droeg ze mee in orkanen en haar eigen stilte
turbulent en bij tijde zwevend traag
je beluisterde de woorden van al mijn stemmen.
De gekweldheid en het gehuil van oude wonden
in gesmeek nog steeds bloedend in mij, bleef ongehoord.
Hoor mij, troost mij, bemin mij....in mijn verlatenheid
beluister de wind die mijn zacht geblazen woorden draagt
…maar volg mij niet
Mooi en ontroerend! That's the Blues!
BeantwoordenVerwijderen